Θα πάω εκεί που θέλω, Κύριε. Εσύ μπορείς να γκρεμίζεις ανεμόμυλους αιώνες. Και μπορείς να σηκώνεις τα χρόνια, σκορπίζοντας χωρίς μουσικές τα κόκκαλα και τη ζωή μου. Όμως κάποιο λάθος υπάρχει στο χάρτη σου, και θα το εκμεταλλευτώ. Το καράβι το ορίζουν τα κύματα, τα κύματα κανείς.

Τα κύματα κανείς – μονάχα ο ναύτης που τα υπακούει ταπεινός και ανίκητος. Μα εσύ δεν ξέρεις να λοξοδρομείς, προσβάλλεις τον καιρό αυθέντη, προσβάλλεις τον άνεμο όταν με προστάζεις ν’ ακολουθήσω την ευθεία της φωνής σου – γιατί δεν έμαθες το μάθημα του ναύτη: μόνο οι λοξοδρομίες μπορούν να γράψουν έπη στα κύματα.

Θα πάω λοιπόν, λοξεύοντας, εκεί που θέλω. Γιατί ήμουν ήδη εκεί ξεκινώντας μαζί σου. Γιατί εγώ ήμουν πάντα στο δρόμο μου. Κι εσύ είσαι ο δρόμος. Γιατί εγώ σε δημιούργησα, Κύριε.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος