Αυτή η άνοιξη ήταν σύντομη. Ο χρόνος πύκνωσε και τράχυνε. Ξεκίνησε με την έναρξη ενός πολέμου και ακολούθησε την ταχύτητα με την οποία ο πόλεμος έγινε συνήθεια. Ως είδηση, από την πρωτιά των βομβαρδισμών και των εκτοπισμών (από το Εκεί και εκείνους) πέρασε στο 5ο πλάνο των δελτίων με σημείο αναφοράς την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση (στο Εδώ και εμάς). Οι πρώτες ειδήσεις στην άκρη της άνοιξης αφορούσαν μόνον δολοφονίες ημεδαπών από ημεδαπούς, συνεχόμενες δολοφονίες, ακραίες και σχεδόν ακατανόητες. Τα εργαλεία των ερμηνειών είναι ανεπαρκή. Αυτή η άνοιξη πέρασε γρήγορα, με τους φόβους και τις ανασφάλειες να παίρνουν την σκυτάλη από την εκπνέουσα πανδημία και να την δίνουν σε έναν επερχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο μέσα σε ένα κλίμα ενός επιθετικά λανθάνοντος κοινωνικού κανιβαλισμού. Τα συνήθη μηνύματα αισιοδοξίας που μεταγγίζει η φύση στα κουρασμένα και βαριά από το χειμώνα σώματα, μετά βίας έφτασαν στους παραλήπτες. Προηγήθηκε μια ελαύνουσα βιαιότητα, φυσική και ψυχολογική.
Η κοινωνία εξακολουθεί να μοιάζει χαυνωμένη κάτω από το πέπλο του γενικευμένου φόβου. Απέναντι σε μια επίθεση από μεριάς κράτους και αφεντικών άνευ προηγούμενου, κυνική, εξόφθαλμη, χωρίς προσχήματα, εξοντωτική και χυδαία, οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες είναι αναντίστοιχα απαντητικοί, παντελώς αμυντικοί, αφελώς διχασμένοι και επικίνδυνα κερματισμένοι. Τα δέκα χρόνια συστημικής κρίσης και τα δύο της πανδημίας μοιάζουν να έχουν δημιουργήσει μια εξωϊστορική συνθήκη, καθώς επιχειρείται ένα διαρκές ξεθεμελίωμα τόσο των παραδοσιακών ερμηνειών και των εργαλείων τους, όσο και της συλλογικής συνοχής και μνήμης στην κοινωνική συνείδηση. «Θέλουν να σκοτώσουν το παρελθόν γιατί το παρόν είναι νεκρό». Οι κυρίαρχοι επιζητούν μια συνθήκη διαρκούς εξαίρεσης από το ιστορικό συνεχές, τέτοια που αντίστοιχα προσφέρεται μόνο σε συστημικές καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Σε αυτή τη συνθήκη οι υποτελείς τάξεις μπορούν να είναι παρούσες μόνο ως υποταγμένες, απαθείς και σιωπηλές έξω από κάθε δυναμική κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων.
Ας μην τους αφήσουμε. Κι αυτό δεν είναι ευχή, ούτε παρότρυνση. Είναι μια διακριτική προστακτική να αποκατασταθεί η ροή του ιστορικού εξεγερσιακού χρόνου από εκείνα τα ιστορικά γεγονότα που καταγόμαστε ως εκείνα που θα δημιουργήσουμε, μέχρι την κατάκτηση της συνείδησης της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.
ΥΓ. Τα φερτά υλικά είναι εξ ορισμού από έναν άλλο κόσμο. Είναι συντρίμματα από έναν γειτονικό κόσμο που έχει καταστραφεί. Ίσως υπάρχουν για να υπενθυμίζουν σε κάθε τους παρουσία ότι ο κόσμος είναι ένας. Και ότι μόνον οι κοιμισμένοι ζουν στον δικό τους κόσμο.