Μια επέτειος πολέμου δεν μπορεί παρά να είναι μια απεχθής επέτειος. Ένας χρόνος ενός πολέμου μεταξύ κρατών που διεκδικούν το δίκιο έκαστο για τον δικό του θανάσιμο εαυτό. Κι ενώ θα έπρεπε να χάνουν κάθε δίκιο μέσα από μια απεχθή οικουμενική ιστορική εμπειρία δεκάδων πολεμικών αιώνων κάθε είδους, κάθε σκοπού και κάθε φύσης, επικρέμεται πάνω από την ίδια αυτή οικουμένη η πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου. Ανοικουμένη.
Και με έναν παγκόσμιο καπιταλισμό που εντός του δεν μπορεί να εξασφαλιστεί μια σαφής ερμηνεία, εκτός από την ίδια του την ύπαρξη, για τις πολυποίκιλες διαπλοκές και τα επακόλουθά τους, ο πόλεμος έφερε μια ακόμη κρίση, ή μάλλον μια άλλη μορφή στη σειρά των διαρκών κρίσεων των τελευταίων χρόνων. Ενεργειακή κρίση, επισιτιστική κρίση, μετά από την υγειονομική κρίση που ακολούθησε την οικονομική κρίση. Και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό κρίσεων που πέφτουν πάνω στα κεφάλια των υποτελών τάξεων με μια δύναμη αφανισμού, αποκλεισμού, επισφάλειας, ανασφάλειας, αγωνίας, σύγχυσης, δεν υπάρχει χρόνος για αναστοχασμό εαυτών, προσωπικών και συλλογικών. Μήπως δεν είναι αυτό το μεγάλο ζητούμενο των μηχανισμών της κυριαρχίας; Ως μία εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση του επιθετικού, κυνικού και θανάσιμου τυχοδιωκτισμού, της δυσθεώρητης αισχροκέρδειας και των απίστευτων προνομίων των κυρίαρχων τάξεων.
Στα μέρη μας, όλα αυτά βιώνονται με μια μεγέθυνση, όπως ιστορικά συμβαίνει με όλα τα προτεκτοράτα των μεγάλων συμφερόντων. Μια ελληνική κοινωνία που δεν παράγει τίποτα, που καταναλώνει πιο ακριβά από κάθε άλλον γεωγραφικό της περίγυρο, μια transit κοινωνία που παρακολουθεί τις γυαλιστερές προσδοκίες της να έρχονται και να αναχωρούν για άλλα μέρη, για άλλες εποχές, που μαζεύει τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια του φασίζοντος νεοφιλελευθερισμού. Μέσα σε όλη αυτή τη μεγάλη φάρσα τι θα είχε να προσθέσει ένα ακόμη κακόγουστο αστείο όπως οι εκλογές; Τίποτε άλλο πέρα από περιοδεύοντες θιάσους διασποράς ψευδών ειδήσεων και προοπτικών, βαρετό μέχρις εξαντλήσεως των φτηνών ρητορικών, θλιβερό όπως οι παλιάτσοι με τα bar codes και τα ληγμένα αστεία, τα πολυκαιρισμένα διλήμματα που μυρίζουν ναφθαλίνη, ένας ντόρος που θα κάνει τα πάντα για να μην αλλάξει απολύτως τίποτα. Πέρα από το να χυλώσει για μια ακόμη φορά τις μεγάλες προσδοκίες στην εκλογική χύτρα. Μια ακόμη κοινωνική βίωση transit σε ασκήσεις πολιτικού ρελάνς. Πόσο να φωνάξουν «αποχή από το πανηγύρι αυτό» οι καταραμένοι των εργαστηρίων υπονόμευσης των φτηνών ελπίδων; Πόσο πιο δυνατά από όλες τις προηγούμενες τετραετίες της ζωής τους να φωνάξουν για να ακούσει το πολυαδικημένο μέσα στην εθελοδουλεία πλήθος της σαπισμένης ιστορικά αστικής δημοκρατικής ψηφοφορίας; Πόσος δυναμίτης χρειάζεται για να ανατιναχθούν μια και καλή οι φρούδες ελπίδες μαζί με εκατομμύρια watt του ψευδαισθησιακού τους θορύβου;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ξεσηκωμός του “καλλιτεχνικού κόσμου”, που φυτεύει καταλήψεις στους ναούς της καλογυαλισμένης μιζέριας, αναβοσβήνει μερικά φωτάκια στην σκοτεινή ανθρωπογεωγραφία των ημερών. Η δύναμη του σινιάλου τους βρίσκεται στην απάντηση που μένει να δοθεί σε αμέσως επόμενους καιρούς: αν τα επαγγελματικά δικαιώματα του κλάδου αποτελούν αφορμή ή αιτία. Αν αποτελούν αιτία συνάμα με μια φευγαλέα εμπνευσμένη αναμόχλευση του πραγματικού, τότε ίσως χαθούν μέσα στους τόσους άλλους αγώνες για επαγγελματικά δικαιώματα που δεν ξεπέρασαν άμεσα ή έμμεσα τα χωράφια του συμφέροντος. Αναμφισβήτητα τους στηρίζουμε, όπως κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί απέναντι στα αφεντικά και το κράτος, αναμφισβήτητα θα μοιραστούμε τη χαρά για τα όποια επινίκια. Στο τέλος, όμως, ίσως μείνει η έμπνευση ενός ακόμη transit κοινωνικού βιώματος. Αν αποτελούν αφορμή τότε μένει να διαρρηχθούν τα όποια στεγανά και στενά περιεχόμενα ενός ενδιάμεσου διεκδικητικού αγώνα , να επιχειρηθεί η σύνδεση με τις κοινωνικές απελευθερωτικές αγωνίες, να δρομολογηθούν κοινές προοπτικές για την ριζική αμφισβήτηση, κριτική, άρνηση του καταπιεστικού υπάρχοντος. Και τότε θα πέσουμε όλοι και όλες μαζί πάνω στις στέγες, στους νιάρχους, στους λάτσηδες, στις επιτροπές, στα υπουργεία, στις κλούβες, στους στρατούς, στα ταμεία, στα φουαγιέ, για να γίνει η ζωή μας μια σκηνή ελεύθερης ζωής και δημιουργίας.
Στο πλάι, μαζί, μέσα σε έναν κόσμο που θα αρπάξουμε τις αυθεντικές, δικές μας προσδοκίες από τα μαλλιά. Μέχρι την κατάκτηση της συνείδησης της ελευθερίας. Όπως γράφουμε και σ’ αυτό το τεύχος.
*Λίγο πριν στείλουμε το έντυπο στο τυπογραφείο προέκυψε το τραγικό δυστύχημα με την σύγκρουση τρένων στα Τέμπη. Έχουμε καταντήσει να μην μας προκαλεί έκπληξη ένα αδιανόητο έγκλημα από το κράτος και τα αφεντικά που κόστισε τη ζωή σε δεκάδες ανυποψίαστους συνανθρώπους μας. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η οργή θα βρει το δρόμο της…
